سوهارتو، سياست‏مدار اندونزيايى در 20 فوريه 1921م در جاكارتا پايتخت اين كشور و در يك خانواده مسيحي به دنيا آمد. وي در 19 سالگي به ارتش پيوست و عليه نيروهاي اشغال‏گر هلند فعاليت نمود. سوهارتو در سال‏هاي بعد ارتقا درجه يافت و به مقام معاونت رياست ستاد ارتش اندونزي نائل آمد. وي به همراه دكتر احمد سوكارنو، فرماندهي عمليات نظامي عليه هلندي‏هاي اشغال‏گر را با هدف كسب استقلال اندونزي برعهده گرفت كه به پيروزي انجاميد. پس از استقلال اندونزي و روي كار آمدن احمد سوكارنو، ژنرال سوهارتو در سال 1965م با كودتايى عليه احمد سوكارنو، بنيان‏گذار استقلال اندونزي و رئيس جمهور منتخب مردم اين كشور، قدرت را در دست گرفت. در اين كودتا صدها هزار نفر از مردم غيرنظامي اعدام شدند. به دنبال اين كشتار بي‏سابقه، سوكارنو مجبور به استعفا شد و سوهارتو كه از طرف غرب حمايت مي‏شد، به قدرت رسيد. در دوران حكومت سوهارتو، آزادي‏هاي سياسي كاملاً محدود شد. اما اين كشور در زمينه اقتصادي به ويژه در دهه‏هاي 1980 و 1990م به پيشرفت‏هايى دست يافت. بحران اقتصادي شرق آسيا در سال 1997، علاوه بر تبعات اقتصادي، شورش‏هاي دانشجويى را نيز در اندونزي دامن زد و به تدريج خواسته‏هاي اقتصادي مردم، رنگ سياسي يافت و بركناري سوهارتو، در صدر شعارهاي تظاهرات مردم اندونزي قرار گرفت. سرانجام فساد مالي چند ميليارد دلاري سوهارتو و خانواده‏اش، كه آنها را در صدر ثروت‏مندترين افراد جهان جاي داده بود، زمينه را براي سقوط وي فراهم كرد. با اين حال، در مارس 1998م، پارلمان اندونزي براي هفتمين بار، سوهارتو را براي 5 سال ديگر در پست رياست جمهوري ابقا كرد. اما در پي شورش‏هاي گسترده و تظاهرات اعتراض‏آميز، ژنرال سوهارتو پس از 33 سال حكومت جابرانه بر كشور اندونزي، در 21 مه 1998م مجبور به استعفا شد و در خانه خود، تحت نظر قرار گرفت. پس از سوهارتو، يوسف حبيبي به طور موقت جانشين وي گرديد. با برگزاري انتخابات رياست جمهوري، عبدالرحمان وحيد قدرت را در دست گرفت تا اينكه پس از مدتي، مگاواتي سوكارنو دختر احمد سوكارنو، به رياست جمهوري اندونزي رسيد.